Cześć 
Jestem Krzysiek. Komputer towarzyszy mi od dawna. Pisałem na portalach randkowych. Pisałem na portalach religijnych. Teraz zapragnąłem pisać na tym portalu. Jestem nieśmiały. Choruję. Jestem raczej spokojny i uwielbiam, gdy ludzie są mili. To powoduje, że mam ochotę robić dobre rzeczy. Sytuacje, gdzie jest niemiło, nastrajają mnie bardzo pesymistycznie i mam ochotę wtedy ze sobą skończyć.
Witam wszystkich na tym portalu. Chętnie wysłucham o ludzkich problemach. Sam mam ich trochę. Lubię pisać z kimś, bo na żywo to jakoś głupoty mówię.
Moje zainteresowania to humor, religia, programowanie.
Jestem człowiekiem raczej leniwym, wiele rzeczy robię niedokładnie, mam proste podejście do życia. Przeżywam często dylematy egzystencjalne. Często kombinuję, żeby coś się pozytywnie zrealizowało, chociaż kłamanie to właściwsze określenie. Męczy mnie już bardzo udawanie kogoś, kim nie jestem. Tylko że nie osiągnąłbym tego, co dziś osiągnąłem, bez wielkiego starania się dla innych.
Mam już swoje lata, młodość chyba za sobą, chociaż w moim wieku powinienem przeżywać drugą młodość.
Kiedyś uważałem się za bardzo mądrego, teraz bardzo się cieszę, gdy nie odstaję od normy w dół.
Wiele rzeczy jest dla mnie bez sensu.
Kieruję się zasadą realizowania potrzeb, ale bardziej powinienem patrzeć na dobre zasady, które ten świat czynią lepszym. Często myślę o tamtym świecie, śni mi się nieraz i wtedy czuję się super. Następnie budzę się i widzę szarą rzeczywistość i mój byt okropny i już nie jest fajnie.
Ostatnio kupuję sobie to, na co zawsze miałem ochotę nie patrząc na moje skąpstwo.
Wiem, że jestem niedoskonały, ale często karmię się myślami o mojej wyimaginowanej doskonałości negując przywary. Tylko to chyba nie jest dobre, żeby stać się doskonałym, świętym, dobrym.
Jestem trochę znudzony życiem, bez sił i nieszczęśliwy.
Chciałbym być bardziej szczęśliwy. Jeśli ktoś ma jakiś pomysł, to chętnie o tym poczytam.
Sand.

Cześć a co Cię uszczęśliwi?

(23-11-2018, 07:28 AM).m napisał(a): Cześć a co Cię uszczęśliwi?

No właśnie nie wiem... Dzisiaj na przykład załatwiłem sobie pracę, ale boję się że po paru miesiącach już mnie to nie będzie uszczęśliwiać. Ale trzeba z czegoś żyć i robi się taki krzyż, który trzeba nieść, a mi nie za bardzo się chce... bo nie mam siły. Chociaż pamiętam, że jak byłem bez pracy, to brakowało mi spełnienia, poczucia się kimś ważnym dla społeczeństwa.

Hejka. A może to właśnie odgrywanie kolejnych ról (bycie nie sobą) sprawia, że jesteś znudzony życiem? Niektórym przychodzi to spontanicznie i bez wysiłku, inni się z tym męczą. Ja odnoszę wrażenie, że jakkolwiek zawsze gdzieś tam mnie to męczyło tak jednak im jestem starszy tym bardziej mnie to męczy Przede wszystkim fakt, że nie ma nikogo przy kim mógłbym być tak na 100% sobą. No może poza Marcysią i Anją i … … no w każdym razi nikogo blisko

(23-11-2018, 19:44 PM)Silent napisał(a): Hejka. A może to właśnie odgrywanie kolejnych ról (bycie nie sobą) sprawia, że jesteś znudzony życiem? Niektórym przychodzi to spontanicznie i bez wysiłku, inni się z tym męczą. Ja odnoszę wrażenie, że jakkolwiek zawsze gdzieś tam mnie to męczyło tak jednak im jestem starszy tym bardziej mnie to męczy Przede wszystkim fakt, że nie ma nikogo przy kim mógłbym być tak na 100% sobą. No może poza Marcysią i Anją i … … no w każdym razi nikogo blisko

Chyba dokładnie tak, jak piszesz... Wszędzie trzeba się starać, pokazać z jak najlepszej strony, żeby coś osiągnąć. Jestem tym zmęczony. Ale, żeby teraz być sobą, to nie wiem, co mam robić.

No tak. Gdzieś tam po drodze ku zasowoleniu innych człowiek traci samego siebie i czasem zadaje sam sobie pytanie o własny byt, kim tak naprawdę jest, jaką wartość stanowi (niekoniecznie dla innych), co chciałby albo powinien osiągnąć, jakie przeznaczenie jest mu pisane i czy jest dla niego ono do zaakceptowania. Z jednej strony każde odstępstwo sprawia radość i ma się ochotę w nie zagłębiać, a z drugiej zaczyna ono atanowić problem, społeczny problem. Tak oto balansuje się między cwchami osobowości a ograniczeniami.

(24-11-2018, 12:48 PM)Silent napisał(a): No tak. Gdzieś tam po drodze ku zasowoleniu innych człowiek traci samego siebie i czasem zadaje sam sobie pytanie o własny byt, kim tak naprawdę jest, jaką wartość stanowi (niekoniecznie dla innych), co chciałby albo powinien osiągnąć, jakie przeznaczenie jest mu pisane i czy jest dla niego ono do zaakceptowania. Z jednej strony każde odstępstwo sprawia radość i ma się ochotę w nie zagłębiać, a z drugiej zaczyna ono atanowić problem, społeczny problem. Tak oto balansuje się między cwchami osobowości a ograniczeniami.

Bardzo trafna diagnoza, bardzo mi to pomogło... Lubię coś dla innych robić, jeżeli jest to zgodne z moimi zasadami. Tylko często ludzie przyzwyczajają się do tego i potem już nie dziękują, nie proszą, tylko się domagają, bo przecież powinienem coś zrobić dla nich, bo tak zawsze było. A są przecież takie chwile, że się nie chce, nie ma nastroju, ma się coś innego do zrobienia. I co wtedy? Robić coś dla innych czy robić coś dla siebie? Obrażą się albo ja z racji niezrobienia czegoś dla siebie będę pokrzywdzony... Przekonuję się po swoich latach życia, że jak czegoś się nie chce na dzień dobry, to na dłuższą metę nie ma szans, żeby to wykonywać.

Często czuje się Tak, jakbym grała w jakimś teatrze. Tylko wszyscy dookoła dostali swoje scenariusze, a ja jedna improwizuje. I wiem, ze nie jestem w tym dobra.

Anju po prostu nikt nie rozumie naszego kunsztu aktorskiego

@Silent albo my nie nadajemy się na to tło, które mamy.