Tak  jak  wyżej . Jak  wy widzicie   introwersje  i czemu   jest  postrzegana że  przypisują  takim osobą   nieśmiałość itp

a) introwersja i jej postrzeganie
b) introwersja i jej spostrzeżenia

Co autor miał na myśli? :v

A tak poważnie, to nie wiem.
Po prostu człowiek jest człowiekiem, do nikogo pretensji mieć nie można.

Dlaczego jest tak postrzegany? Bo dużo introwertyków jest słabszych psychicznie i mają słabszy charakter od ekstrawertyków.Nie chcesz wyjść do ludzi? Nie chce Ci się dupy ruszyć z przed komputera? Czyja to wina? Oczywiście introwertyzmu,a on niczego nie jest winny. Tak właśnie działa większość introwertyków. Widzą problem w introwertyzmie, w fobiach. Nie widzą powiązań przyczynowo-skutkowych. To wszystko można zauważyć, nawet jeśli druga strona nie zdaje sobie sprawę. W czasach gdy jest wyścig szczurów, a ludzie są bardzo pazerni na wszystko, jest to często wykorzystywane. Jak można przykładowo narzekać na to,że nie ma się przyjaciół, skoro nie robi się ABSOLUTNIE nic w tym kierunku? Czemu ktoś ma odpowiadać za to,że nie umiem radzić sobie w relacjach międzyludzkich? Może to zaboleć niektóre osoby to co napisałem, ale taka jest prawda.
W samej introwersji nie ma nic złego. Można przecież być pewnym siebie,czuć się pewnie w swej osobowości, oraz być samotnikiem. Można pracować nad sobą i otworzyć się przed innymi. Sami musimy znaleźć siłę by to zrobić. Nikt za nas tego nie zrobi, jedynie może nam pomóc.

Xyz

A na ten temat ciocia Wikipedia mowi:
Introwersja (od łac. intra – „wewnątrz” i vertere – „zwracać się”) – w psychologii, cecha osobowości polegającą na tendencji do kierowania swojej percepcji i działań do wewnątrz – na własne myśli i emocje, z jednoczesnym zmniejszonym zainteresowaniem i aktywnością skierowanymi na świat zewnętrzny.

Liczbę introwertyków w społeczeństwie określa się na 25%–46%[1]. Według innych danych liczba introwertyków i ekstrawertyków w populacji określa, podobnie jak innych właściwości psychicznych, rozkład normalny, tzn. najwięcej jest osób o przeciętnym nasileniu cech, a osób skrajnie introwertycznych jest najmniej, i tyle samo co skrajnie ekstrawertycznych

Introwertyzm jest często mylony z nieśmiałością i osobowością schizoidalną.

Według popularnonaukowego opracowania Laney, introwertycy zwykle[3]:

• zyskują energię kiedy są w samotności, a tracą wśród ludzi,
  
  
• czerpią energię ze świata wewnętrznego, tj. uczuć, idei, wrażeń,
  
  
• są dobrymi słuchaczami,
  
  
• myślą zanim coś zrobią lub powiedzą,
  
  
• utrzymują większy kontakt wzrokowy podczas słuchania kogoś, niż podczas mówienia do niego,
  
  
• mają niewiele zainteresowań, ale w każde zainteresowania bardzo się zagłębiają,
  
  
• tylko głębokie relacje z innymi nazywają „przyjaźnią”,
  
  
• wolą rozmowy w cztery oczy niż w grupie,
  
  
• mówią wolno, z przerwami,
  
  
• aby się skupić potrzebują ciszy, nie lubią gdy im się przerywa pracę lub jakiekolwiek inne zajęcie (np. dzwonkiem telefonu),
  
  
• korzystają z pamięci długotrwałej, przez co często mają uczucie „pustki w głowie” i mogą mieć problemy ze znalezieniem odpowiedniego słowa podczas rozmowy,
  
  
• lepiej niż ekstrawertycy radzą sobie z zadaniami wymagającymi skupienia uwagi,
  
  
• na studiach osiągają lepsze wyniki niż ekstrawertycy,
  
  
• łatwiej uczą się czytając niż przez rozmowę z innymi,
  
  
• wolą dowcip ujawniający niestosowność i niedopasowanie,
  
  
• pracują tak samo niezależnie od tego, czy są chwaleni, czy nie,
  
  
• nie lubią rozmów „o pogodzie”,
  
  
• mogą mieć trudności w zapamiętywaniu twarzy i nazwisk,
  

Arnold Henjum[4] podzielił introwertyków na dwie główne grupy:

• grupa A: samowystarczalny, pewny siebie, pracowity, z mocnymi postanowieniami, powściągliwy, lubiący zajęcia, które wymagają introspekcji.
  
  
• grupa B: nieśmiały, zamknięty w sobie, z niskimi umiejętnościami nawiązywania kontaktów z ludźmi, bojący się ludzi i robienia czegoś przed innymi, lubiący być zostawiony samemu.
  
  
  
  
  Pamietajcie tylko- tak jak napisal Logan- nikt nie jest zerojedynkowy i nie dajcie sie wepchnac w swoim mysleniu do worka "jestem introwertykiem dlatego...i tu lista: mam fobie, nikt mnie nie lubi, nikt mnie nie docenia, jestem samotny, jestem wykorzystywany"... i tak dalej w nieskonczonosc. 

Największym problemem jest nieznajomość pojęć.
Introwertyk,ekstrawertyk czy ambiwertyk może, ale nie musi być nieśmiały. 
Już był jeden temat o tym wałkowany, więc nie wiem czy się powtarzać  

 U każdego introwertyzm, ekstrawertyzm czy ambiwertyzm wygląda inaczej,bo u każdego człowieka kombinacja cech,które określają, któryś z tych typów - jest inna.
Intro od innych typów można odróżnić przede wszystkim tym, że większość swojej percepcji skupia do wewnątrz, czyli kieruje swoją uwagę na swoje myśli, przeżycia i emocje, jednocześnie nie przeżywając aż tak tego, co się dzieje na zewnątrz.
Z wikipedii można też wyczytać,że możemy (prawdopodobnie? Nie wiem kim jest  pan Arnold Henjum) go podzielić na dwie grupy: 
A: samowystarczalny, pewny siebie, pracowity, z mocnymi postanowieniami, powściągliwy, lubiący zajęcia, które wymagają introspekcji.
B: nieśmiały, zamknięty w sobie, z niskimi umiejętnościami nawiązywania kontaktów z ludźmi, bojący się ludzi i robienia czegoś przed innymi, lubiący być zostawiony samemu.
Tylko,że pewnie i te grupy potrafią u człowieka płynnie przechodzić ze względu np. na jakieś przeżycia.

Wiecie, chyba żyjemy w czasach gdzie introwertycy przestają być akceptowani. Teraz trzeba być rozwrzeszczanym, głośno wykrzykiwać swoją opinię drugiemu człowiekowi w twarz. (tak w przenośni)
Dlaczego przypisywana jest im nieśmiałość? Może dlatego, że większość naprawdę jest nieśmiałych. Jedno z drugim po części się wiąże. Skoro od dzieciństwa ktoś żył w swoim świecie i widzi, że koledzy do nich nie lgną to zaczyna się myślenie: chyba coś ze mną jest nie tak.
I się zaczyna cała zabawa, w głowie się zaczyna mieszać, wszystko się pogłębia.
Wydaje mi się, że łatwo rozpoznać takiego „czystego” introwertyka. Na przykładzie koleżanki z dawnej klasy. Uprzejma, bezkonfliktowa, spokojna i jedno co zauważyłam to, że biła od niej taka harmonia (tak to nazwę) Czuć było to, że żyje w zgodzie ze sobą. Pomimo, że mało ale to bardzo mało mówi to ludzie ją lubią i w niej jest coś takiego co przyciąga.
Najwidoczniej nieliczni żyją w zgodzie ze swym introwertyzmem, a inni niestety muszą ostro popracować, aby coś z tym zrobić.
 
Swoją drogą polecam na Youtube: Włodek Markowicz
Też się wypowiada na temat introwertyzmu… warto posłuchać, fajny gościu

Bo kluczem jest umiec dostosowac swoje cechy do swiata. Zawsze czulem sie introwertykiem, choc gdy juz wiedzialem jak to nazwac nikt nie wierzyl w moja "niesmialosc" Zgadzam sie, ze introwertyzm (brzmi troche jak nazwa schorzenia czy mi sie tylko wydaje?) czesto laczony jest z niesmialoscia, wydaje mi sie ze to m.in. przez swego rodzaju niechec do duzych skupisk ludzi, np imprezy. Tak, dalem sie namowic raz i nigdy wiecej nie chce tego robic
Uwazam natomiast ze introwertycy sa dzis(zwlaszcza dzis) w cenie. W tym zabieganym swiecie ludzie placa za wysluchanie ich. Jak cudownie w takim wypadku miec przyjaciela introwertyka, prawda?

Zaczyna sie tu myslenie,ze introwertyk to super gosc,ktory Cie nie zawiedzie,ktory jest wartosciowy itd a ekstrawertyk to ktos, kto tylko po Tobie przejedzie zostawiajac za soba kurz i zgliszcza. Przeciez to tylko jedne z cech osobowosci nie mowiace wszystkiego o czlowieku.
Dobrze mniej wiecej wiedziec ktore cechy osobowosci samemu sie posiada i jacy sa nasi bliscy czy ludzie z ktorymi mamy czesto kontakt, bo to pomaga zrozumiec sie ,zrozumiec czyjes dzialania,ale to tez nie tlumaczy kazdego zachowania.
PS. Nestor zapomnial ze w sierpniu jedzie na duza impreze

(03-06-2017, 09:30 AM)Nestor napisał(a): Bo kluczem jest umiec dostosowac swoje cechy do swiata.

Hmm , i dostosowywać się do wszystkich

(02-06-2017, 22:40 PM)takatam napisał(a): Czuć było to, że żyje w zgodzie ze sobą.

Bo jak toś rozumie się i wie że jest intorwertykiem to wie jak czerpać tą energie , wbrew pozorom jej nie zbiera siedząc w samotności nic nie robiąc