Od pewnego czasu zacząłem się zastanawiać nad bytem i egzystencją w przyrodzie i wyciągnąłem wnioski, które stały się w pewnym sensie negacją dla nieśmiałości. Otóż moi mili ja np. mam tak, że nie dotkną się czyjejś rzeczy (nie mówiąc ciała ) do póki nie dostanę wyraźnego pozwolenia bądź nawet konkretnego polecenia od właściciela nawet jeśli jego rzecz ( ) będzie mi stać na drodze czy w inny sposób mi przeszkadzać I tak jest zawsze. Wynika to tak z dobrego wychowania jak i z samej nieśmiałości, która blokuje mnie do przesady, ale czy widzieliście kiedyś pszczółkę, która pyta się czy może zapylić wasze kwiaty? Czy mucha, która dziś usiadła na mej rąsi pytała mnie o pozwolenie na lądowisko? Czy ślimaki po deszczu pytają czy mogą pełzać po naszych ogródkach? Odpowiedź na te pytania jest w temacie.... Takie moje małe przemyślenia A może udało wam się znaleźć przyrodniczy przykład nieśmiałości przeczące tej teorii?

Z racji tego, że zwierzęta nie rozwinęły zdolności myślenia logicznego to i nie posiadają takich problemów. ;P Istnieją jednak osobniki słabsze i silniejsze, rywalizacja o pozycje w stadzie zawsze była i będzie.
Muszę przyznać, że mnie dosyć często zdarza się ruszać czyjeś rzeczy, ale to tylko osób bardziej zaprzyjaźnionych i oni moje również ruszają. Uważam, że tak jest jak najbardziej w porządku i nic złego się nie dzieje. Dotykalska też jestem bardzo i nie mam żadnych problemów by dotknąć inną osobę czy się przytulić, ale wiadomo, że to też z tymi bliższymi osobami.