Od dłuższego czasu, moje życie jest puste. Wiem, że bardzo mi czegoś brakuje, ale nie wiem do końca czego. Często łapię się na tym, że nie odczuwam żadnych uczuć. Dni mijają... a ja przeżywam je w kompletnej obojętności. Potrafię się śmiać z żartów i dowcipów jednak uczucie radości i szczęścia bardzo szybko przemija. Nie mogę powiedzieć, że ciągle jestem smutny, ponieważ tak nie jest. Niczego mi nie brakuje. Mam pracę, która mnie interesuję, nie mam problemów finansowych, nie mam też żadnych problemów w domu, a jednak kiedy patrzę w lustro to widzę obojętną twarz, nie widzę żadnych uczuć i emocji. Kompletna pustka...

mi też okazywanie emocji i uczuć nie idzie najlepiej

Dzisiaj też sobie tak pomyślałam :) i mam podobną sytuację

To tak zwane wewnętrzne zmęczenie monotonią, może potrzeba Ci silnego zastrzyku radości albo adrenaliny w postaci odpoczynku od codzienności. A może nowej pasji która wypełni czas w którym zaczynasz myśleć o tym wszystkim.

(20-05-2016, 02:27 AM)Silent napisał(a): mi też okazywanie emocji i uczuć nie idzie najlepiej Zdezorientowany

Ale okazywanie uczuć to co innego niż ich nieposiadanie a autor chyba cierpi na jakąś anhedonię czy coś w tym rodzaju.

To ja przy moim zobojętnieniu chyba nie posiadam

Też miewam takie zobojętnienie. A okazywanie uczuć to u mnie w ogóle tragedia. Właściwie to takie zobojętnienie przeżywam cały czas, nie potrafię nikomu tego wytłumaczyć.

Ja najczęściej czuję pustkę.