Wiecie co, nie jestem zbytnio nieśmiałą osobą, ale za to mam jeden słaby punkt - sprawdziany z matematyki. :o

Uczę się, przygotowuję, umiem większość rozwiązać w domu - ale jak pójdę na uczelnię, to zżera mnie ogromny stres i popełniam głupie błędy. Mam tak od 4 klasy podstawówki - bardzo się boję, że źle coś napiszę i nie zdam, a w domu będzie czekać na mnie jakaś okropna kara...

I w sumie tak było - jak dostawałam czwórki, to ojciec musiał zrobić awanturę czemu nie lepiej... albo ciągle mi dokuczał, że i tak sobie nie poradzę - pewnie mi po dzieciństwie ten strach został.

Przez to wszelkie prace pisemne muszę poprawiać kilka razy... żeby się oswoić...  jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło napisać jakiś test dobrze od ręki i go nie pisać ponownie.

Z powodu strachu 2 razy nie zdałam matematyki na studiach - teraz będę pochodzić trzeci raz... i mam nadzieję, że mi się w końcu uda. W tym roku staram się po prostu skupić na matematyce i zagadnieniach tematycznych - na przykład za tydzień mam jedno zaliczenie, za dwa drugie i mam plan zajmować się tylko i wyłączenie tymi dwoma przedmiotami. Po prostu nauka i praktyka, wierzę, że zamiast się denerwować, będę rozwiązywać zadania - bo w końcu już je wcześniej zrobiłam, prawda? 

Jakieś pomysły, jak sobie z czymś takim radzić? Jakie macie doświadczenia z tym tematem? Jak to wpływa na poziom Waszego życia?

Broń Boże nie chce oceniać twojego ojca ale ja uważam, że czwórka to jest dobra ocena, a oceny nie umniejszają wartości człowieka. Uważam, że w szkole mało uczy się patrzeć na drugą osobę jako drugiego człowieka, który jest taki sam jak ja, czasami nawet nauczyciele potrafią wyśmiać ucznia bo czegoś nie umie. chociaż uczniom też trzeba mówić, że nauczyciel do szkoły przychodzi, żeby go czegoś nauczyć (no i do pracy oczywiście) i chociaż na tą dwójkę powinni umieć z szacunku do tej osoby, ogólnie to każdy powinien patrzyć nie na swoje "ja" ale na drugą osobę. No i jestem tą osobą, która wyznaje zasadę "byle zaliczyć", jak dostane dwa (to nie oznacza, że nie staram się na więcej) świat się nie zawali, pociągi nadal jeżdżą, samoloty latają, pani Krysia idzie z siatami z biedry itd.
Ogólnie wiedza jest ważna, ale życie ma się jedno, żeby się tak przejmować, każda sekunda naszego życia przemija bezpowrotnie. Pozostaje kwestia tego co się lubi, jak lubisz coś to wiedza ci sama z tej dziedziny wchodzi do głowy, bo sprawia ci to przyjemność, czyli wniosek taki, że każdy powinien robić to co lubi. Co do radzenia sobie ze stresem, to jeśli masz kogoś z kim możesz się uczyć to możesz uczyć się w grupie, przed egzaminem możesz porozmawiać z kimś czekając przed salą, możesz wypić filiżankę melisy przed egzaminem (nie, to nie żart), dzień przed egzaminem idź wcześniej spać, wyspanie na egzaminie też trochę pomoże. No i ogólnie jak się uczyłaś, to czym ty się tak przejmujesz, będzie dobrze

Nie wiem czy ci choć trochę pomogłem, ale bardzo chciałem

(26-01-2018, 12:44 PM)Hapek napisał(a): czasami nawet nauczyciele potrafią wyśmiać ucznia

Aż mi się koleś od makroekonomii przypomniał.... Do dzisiaj gościa nienawidze. Byłem słabym uczniem akurat z tego, co zajęcia czułem się obrany na cel serii pytań, a jak sie zawahałem chociaż kilka sekund, co za każdym razem się zdarzało bo nie myśle tak szybko jak inni, to puszczał sarkastyczną wiązanke o sensie mojego studiowania. Czego kwintesencją były jego słowa na dopytce: Zaskoczył mnie Pan, a miałem taką nadzieje Pana oblać....

Co do normalnych egzaminów.... bez spiny zawsze u mnie z tym było. Podejscie typu co ma być to będzie. Wszyscy z nosami w ksiażkach pod salą, a ja sam sobie z podejściem typu wyjebane już

@Lime Aż mi się przypomniało jak ostatnio widziałem jakiegoś mema z tekstem "Zapomniał wół jak cielęciem był"