Dobry wieczór. Jestem tuż po rejestracji i stwierdziłem, że jeśli nie zrobię tego teraz, to zapomnę się przywitać oficjalnie potem.

Nazywam się Krzysiek, jestem studentem z województwa Pomorskiego, nie dobiłem jeszcze do ćwierćwiecza, ale widać to na horyzoncie.

Na forum zarejestrowałem się z kilku względów : po pierwsze, z osobami nieśmiałymi łatwiej znajduję wspólny język jeśli w ogóle uda mi się nawiązać jakąś nić porozumienia, po drugie - sam jestem raczej nieprzystosowany do bycia otwartym i społecznym.

Dużo czasu zajmuje mi otwarcie się na innych i etap przed owym otwarciem zwykle pełen jest pewnej oschłości i wieje chłodem z mojej strony. Ciężko się zaprzyjaźniać czy budować jakiekolwiek relacje z negatywnym pierwszym wrażeniem, o czym każdy wie. Próby przezwyciężenia tego efektu siłą z nowymi grupami osób kończą się w moim wypadku albo gwałtownym popadnięciem (moim, lub ich) w ciszę albo gorzej, małym wodospadem jadowitego sarkazmu i cynizmu wylewającego się ze mnie na potencjalnych nowych towarzyszy. Sprawa ma się zupełnie inaczej z osobami które znam - pech chce, że większość z tych osób, zwłaszcza kobiety, jest dość "normalna", lecz mimo to po mojej stronie zwykle leży według nich inicjatywa kontaktu. W efekcie prędzej czy później tracę część znajomych, prawie wszystkie znajome, a sfera miłosna mojego życia przypomina życie na bryle lodu regularnie obmywanej alkoholem i detergentami co by mikroby się nie zalęgły. Ponieważ do niedawna nie wyobrażałem sobie relacji romantycznych ani intymnych bez poprzedzającego je okresu zaznajomienia i - najlepiej - przyjaźni problem ten jeszcze się pogłębił. Do tego doszły inne aspekty o których być może kiedyś pogadam jak już zechcę dołączyć do grupy marudzących na sprawy sercowe.
W zasadzie to przez długi czas hodowałem w sobie kiełek romantyzmu, ot tak, by kiedyś kogoś uszczęśliwić. Kiełek ostatnio oficjalnie zdechł i teraz szukam właściwszego podejścia

W wolnych chwilach trzymam się z bratem lub moim najlepszym przyjacielem (który jest jak drugi brat), pogrywam, poczytuję, spaceruję, lub piszę opowiadania w języku angielskim coby się szlifować. Ze względu na rodzaj studiów (dość naukowe), doszło do tego czytanie książek i podręczników akademickich. Ostatecznie pewnie wyjdzie na to, że jestem nerdem, co nie odbiega daleko od prawdy.




Tyle w kwestii witania się. Żeby mnie lepiej poznać, pewnie trzeba będzie przeczytać jeszcze parę postów. Mam nadzieję, że wpasuję się i postanawiam nikogo nie potraktować żadnym z mniej nieprzyjemnych aspektów moich prób socjalizacji - co przez internet jest o wiele prostsze.

Siemanko. Ja ćwiercz wiecze przekroczyłem ponad miesiąc temu, a moje życie uczuciowe... Chyba nie przesadzę mówiąc wprost, że nie mam takiego Ze znajomymi kobietami mam podobnie czyli jeśli ja pierwszy nie napiszę to z reguły kontaktu nie ma. Z tego co jednak tutaj czytam to znacznie ciekawszą osobowość przedstawiasz niż ja tak więc nie zabijaj w sobie romantyzmu bo prędzej to właśnie Tobie się przyda Witaj na pokładzie nieśmiałych. Trzymaj się mocno burty i baw się dobrze

czesc Kris

Dziękuję za powitanie

(20-10-2014, 01:01 AM)Cichy napisał(a): Siemanko. Ja ćwiercz wiecze przekroczyłem ponad miesiąc temu, a moje życie uczuciowe... Chyba nie przesadzę mówiąc wprost, że nie mam takiego Ze znajomymi kobietami mam podobnie czyli jeśli ja pierwszy nie napiszę to z reguły kontaktu nie ma. Z tego co jednak tutaj czytam to znacznie ciekawszą osobowość przedstawiasz niż ja tak więc nie zabijaj w sobie romantyzmu bo prędzej to właśnie Tobie się przyda Witaj na pokładzie nieśmiałych. Trzymaj się mocno burty i baw się dobrze

To zależy według kogo mam ciekawszą osobowość. Nie mam problemów z nawiązywaniem przynajmniej krótkotrwałych koleżeństw z równieśnikami płci własnej, ale zdecydowanie to co reprezentuje nie jest ciekawe zdaniem większości koleżanek.

A romantyzmu sam nie zabijałem. Kipnął sobie. Po prostu już nie sprzedają nawozów i pożywek żeby go dalej hodować tam gdzie żyję Nie mam już siły po cichu sobie wmawiać, że kiedyś będą jakieś wielkie pioruny z nieba, a już tym bardziej w obie strony.

Kochałem szczerze raz (tzn. na pewno było to więcej, niż pospolite zauroczenia), wiedziałem, że dziewczyna była szczęśliwa z chłopakiem z którym była parę miesięcy zanim mnie poznała, to nie naciskałem. Tyle mi starczy z miłości.

Cześć. Widzę, że umiesz się określić słowami.

W Internetach elokwencja-erudycja wzrasta mi dwukrotnie!
W normalnych warunkach? Umiem gadać, ale stanowczo za często zdarzają się stopy, przejąknięcia, momenty na zastanawienie (bo jak ich nie ma, to jest potok słów i fala jadu ). Mam wrażenie, że obserwowałem siebie i innych na tyle długo, by dobrze o tym pisać, ale słowo pisane zawsze mi przychodziło dużo łatwiej, niż mówione... i to jest mój problem.

Nie tylko Twój

Cześć Krzysiu!

Rzeczywiście- pierwsze wrażenie jest najważniejsze kiedy poznajemy kogoś nowego. Nic jednak błędniejszego oceniać kogoś po pierwszym spotkaniu i niejedna osoba (w tym ja) przekonała się o tym na własnej skórze.
Natomiast romantyzmu nie radzę zabijać. Nigdy nic nie wiadomo
Domyślam się, że brzmi to nieco naiwnie, ale z dobrym nastawieniem ma się większe szanse na zdobycie czegokolwiek niż ze złym.

Powtórzę się, nic nie zabijałem, wszystko padło z przyczyn naturalnych po zbyt długim sztucznym podtrzymywaniu

...tak więc istnieje duża szansa, że jeszcze ożyję... ;P
A dobre nastawienie zawsze w jakiś minimalny sposób pomaga
U mnie w chwili obecnej sprawy uczuciowe też nie wyglądają rewelacyjnie, odkąd chłopak ze mną zerwał rok temu nie potrafię się w nikim zakochać.
Pozostała tylko nadzieja ;P jednak zawsze COŚ